DrBGetuigenis

PRINTBARE VERSIE

GETUIGENIS VAN “DR. B.”

Getuige in het Disclosure Project december 2000

Vertaling: Hans Jochems voor Ufowijzer juli 2006

Met toestemming vertaald

‘Dr. B.’ (update december 2006: zijn werkelijke identiteit is inmiddels bekend, het is Dr. Fred Bell) is een wetenschapper en een ingenieur die bijna heel zijn leven heeft gewerkt aan zeer geheime projecten. I.v.m. zijn persoonlijke veiligheid kan zijn echte identiteit nog niet worden gepubliceerd. In de loop van de jaren heeft hij direct gewerkt aan, of was betrokken bij projecten die te maken hebben met antizwaartekracht, chemische oorlogvoering, beveiligde telemetrie en communicatie, in de ruimte geplaatste uiterst hoge energie lasersystemen en elektromagnetische pulstechnologie. ‘Dr. B.’ heeft directe kennis van het feit dat bepaalde machtsgroeperingen deze in de ruimte geplaatste systemen hebben gebruikt om, en met succes, buitenaardse ruimtevaartuigen met hun inzittenden neer te schieten. Hij heeft persoonlijk bij minstens één gelegenheid een buitenaards ruimtevaartuig gezien.

Boek 'Disclosure' Dr. Steven Greer

Dr. B.: Ik ben in 1943 geboren. Norman Miller bracht me ter wereld en ik werd een project van MK Ultra, en zo is het allemaal begonnen. Mijn vader heeft gewerkt met Henry Ford en hij werd een wereldberoemd wetenschapper. Hij heeft ook nog samenwerkt met Howard Hughes. Dus, zoals Trump zou zeggen, kwam ik als geluksvogel uit de spermabank van de wetenschapsclub. Als kind was ik hiermee al omringd. In veel van dit soort situaties, waarbij er kinderen waren van prominente ouders, waren er DNA-studies aan de gang, (die pas echt in Vietnam naar boven kwamen, maar dat is een ander verhaal en dat was één van de redenen waarom de oorlog werd uitgebreid). Maar hoe dan ook, zij hielden mij in de gaten. En wat zeker was, ik had wetenschappelijke capaciteiten. Dus, op de leeftijd van 9 jaar werkte ik in Ann Arbor, Michigan al aan wetenschapsprojecten van de universiteit. Ik verliet Michigan toen ik 15 jaar oud was. Toen werd ik benaderd door de Overheid en zij wilden mij bij de Luchtmacht hebben. Toen ik vijftien jaar was vulde ik al het hiervoor benodigde papierwerk in om te gaan dienen bij de Luchtmacht. En toen kwam de Overheid in actie en zij veranderden mijn naam. Ik was B. B. en zij veranderden het in F. B.

Dr. Fred Bell

(Dit is geen ongewoon verschijnsel in zeer diep verborgen aangelegenheden. Bekijk de getuigenis van Denise McKenzie in verband met het veranderen van haar naam door haar supervisors. SG)

Mijn moeder heeft die naamsverandering nooit begrepen. En mijn vader was in die tijd altijd wel ergens in Californië. En zo kwamen ze hier bij ons. Dit lijkt alsof het uit een boek komt, maar het is waar. Ze hadden zowel een CIA agent als een FBI agent bij zich, van elk één. Ik denk dat ze die erbij hadden om mij te intimideren. En zodoende tekende ik en ging toen ik 16 jaar was naar de Luchtmacht. Zij brachten mij naar Little Rock en hielden mij daar net buiten de militaire basis die verantwoordelijk was voor chemische- en bacteriologische oorlogsvoering. Ze hielden mij daar zes maanden bezig totdat ik 17 jaar werd.

Ik ging in militaire dienst, eerst naar de Lackland luchtmachtbasis waar ik mijn training kreeg en toen brachten ze mij naar Keesler en uiteindelijk naar USAFI. Ik studeerde ongeveer een jaar bij de USAFI (het Amerikaanse instituut voor de strijdkrachten) aan de vroegtijdige waarschuwingsradar, waardoor ik bij Point Arena terecht kwam. Daar bedienden we radarsystemen die een locale oscillator frequentie hadden van 325 tot 425 MHz. Wij hadden daar een ANF PS35 Radar.

Het was negen verdiepingen hoog met een antenne van zo’n 104 meter, met een vermogen van vijf megawatts, wat veel lager is dan HAARP. En het bereik was 728 km. In die tijd was dit allemaal geheime informatie. Het was, zoals men het noemde, een opsporingssysteem. En iedere nacht bewaakten we het luchtruim boven Noord Californië, en duizenden bogies (UFOs) kwamen naar beneden op ongeveer 32 km afstand van Point Arena. En ze kwamen met een snelheid van 32.000 km/uur naar beneden. Ze daalden tot vlak boven Baha en draaiden naar links en vlogen over Mexico, waar ze zijn gezien met een snelheid van 8.000 km/uur. Hun stijgsnelheid was 32.000 km/uur en de zijdelingse snelheid 8.000 km/uur, en dat gebeurde bijna iedere nacht. We hadden een ruimte met daarin wat genoemd werd PPI Scopes, geplande positie indicator Scopes. Het personeel daar vulden deze DDS 332 formulieren in en overhandigen die aan de sergeant die tevens de bewaking deed, omdat het een dubbel beveiligd gebied was.

Point Arena

Als er met de apparatuur iets fout ging, kwam ik in actie, zocht uit waar de fout zat en repareerde het. Mijn serienummer was 186017 zowel 69 of 89. Dat was mijn luchtmachtnummer, controleer dat maar.

Maar ze gooiden de helft van de rapporten (van de UFO’s) door de papierversnipperaar. En weet je, dat was eigenlijk zeer vreemd. Er gebeurde daar heel veel vreemde dingen. Maar dat was in de beginperiode van mijn militaire diensttijd, toptijd, echt bijzonder weet je. Dit moet ongeveer 1960 of 1961 geweest zijn. Zo’n duizend rapporten. Wij rapporteerden dit aan de (onverstaanbaar) luchtmachtbasis, welke vanaf Novato (Californië) landinwaarts ligt. Wij waren een eskadron van het SAC, Strategisch Lucht Commando. Ik bedoel, dit ging het gehele jaar zo door. Op een middag vertelde ik Kolonel Harry Bunting, welke de leiding had bij de NCO, dat we die rapporten, de DDS 332 formulieren, in de papierversnipperaar gooiden. Ik vroeg hem waarom ik als een belastingbetaler de waarheid over UFO’s moest verbergen? Hij zei: “Omdat de regering zegt dat we dat moeten doen.” Ik zei dat ik daar niet meer in geloofde. Ik heb geen vertrouwen meer in regeringen.

CIA, Langley

Later werd ik een consultant voor een aantal bedrijven. Ik ging geregeld naar EG&G verderop in Vegas toen zij naar Area-51 gingen. Ik ging geregeld naar de atoomenergiecommissie gevestigd in Amarillo, Texas. Ik ging ook met allerlei onopvallende CIA mensen naar Bell Telephone in Murray Hill. Ik ging geregeld, meestal voor de CIA, naar Langley en regelmatig naar Quantico, waar ik voor de FBI werkte. Noem het maar, ik was er. Maar, waaróm was ik daar bij al die bedrijven? Omdat, als je hier om je heen kijkt, het overduidelijk is dat alles wat je hier ziet door mij ontworpen is. Ik ben een instrumentatie specialist. Ik was daar erg goed in en begon ermee toen ik 7 jaar oud was. Ik had mijn eigen bedrijf genaamd Scopes Unlimited. Daarvoor werkte ik voor EH Research. Ik had een behoorlijk hoog salaris, ik werd zeer goed betaald, zodat ik in 1971 al met pensioen kon.

EG&G

Toen ik nog steeds werkzaam was bij Autonetics, voorafgaand aan mijn tijd bij NASA voor het Rockwell contract, werkte ik aan een project met de naam E Y E L A S S. Dit werd een miljard watt lasersysteem dat we vanuit de ruimte afvuurden om buitenaardsen neer te schieten, wat ik heb zien gebeuren. Daar werkte ik dus ook aan. En toen ik was overgestapt naar de kant van de overheid, kreeg ik vreemde communicatiezaken te zien, afkomstig van Bell Telephone, Murray Hill.

Steven Greer: Bevestig jij dat we in feite buitenaardse toestellen hebben beschoten en geraakt?

Dr. B.: Jazeker, absoluut. Ik heb een vriend genaamd Norm Hayes, die hier een klein stukje verderop woont, die een andere vriend uit de raketwetenschap van mij is, die ook zeer nauw betrokken is op het gebied van laser. Wij ontwikkelden die systemen in de jaren 62, 63. Het begon begin jaren 60 pas echt goed.

Steven Greer: Leg alsjeblieft uit hoe we dat doen.

Dr. B.: Het wordt plasma genoemd. Het worden elektrische plasma lichtstralen genoemd.

Steven Greer: En ze zijn geplaatst op ruimtestations?

Dr. B.: Ja, in feite zijn ze dat. Ze zijn geplaatst op platforms in de ruimte en men heeft ze nu ook in 747’s. Ongeveer een jaar geleden stond er afbeelding van op de voorpagina van het magazine ‘Popular Science’. Het is een nieuw type laser plasma apparaat dat ze hebben ontwikkeld.

(Een aantal getuigen, welke aarzelen naar voren te komen zonder een dagvaarding van het congres, heeft mij bevestigd dat het een feit is dat wij buitenaardse toestellen onder schot nemen en een aantal hebben vernietigd. Als dat waar is, en mijn bronnen geven aan dat dit zo is, dan is dit één van de grootste bedreigingen in de menselijke geschiedenis van de wereldveiligheid en geeft aan hoe gevaarlijk geheimhouding kan zijn voor onze veiligheid wanneer het ontsnapt aan het rationele overzicht. SG)

Ik werkte ook bij Hughes Aircraft en TRW en ik was daar bij al die projecten betrokken. Hughes werkte meestal aan telemetriespullen voor communicatie met astronauten in de ruimte, via kanalen die niemand anders kon beluisteren.

(zie de getuigenis van Harland Bentley voor wat betreft het meeluisteren op een geheim kanaal van een Apollo-transmissie over een UFO-ontmoeting. SG)

En ik werkte ook bij de Skunk-Works van Lockheed.

Skunk-Works, Lockheed

Dus, ik was daar aanwezig en zag hoe alles daar in z’n werk ging weet je. Ik bedoel, dat is wat ik deed. Maar ik kon er niet over praten. En dus, geloof me, je hebt mij nodig. En, niet om op te scheppen, ik was continu in het nieuws, Electronic News, etc. Ik wist dat toen ik overging naar EG&G de veiligheidsmensen daar niet bepaald vriendelijk waren. Ik bedoel dat ik naar veel EG&G fabrieken ging inclusief die in Las Vegas. En de reden dat ik altijd daarbinnen was, was omdat toen ik bij EH Research zat, wij daar werkten aan wat genoemd werd enkelschots testen. We werkten aan een technologie die later EMP werd genoemd, elektromagnetische puls technologie.

Ik was één van de pioniers die de meetapparatuur ontwikkelden. Ik werkte veel met EMP technologie, en dat werd daar gedaan. Welnu, EG&G was over het hele land verspreid. Ik denk dat het een Duitse maatschappij is. Maar de fabriek in Las Vegas was altijd een beetje vreemd. Martin Marietta, TRW; maak maar een fotokopie van mijn boek, ze staan er allemaal in, dan kan jij bewijzen dat ik op al die plaatsen heb gewerkt.

Martin Marietta

Ook deden we toentertijd, in de jaren ’50, in Canada het Magnet project, wat gebeurde bij de Grote Meren en wat ik ook in mijn boek uitleg. Wij deden Wright-Patterson en Martin Marietta in Denver. De broertjes Ball; ik ben vele malen in hun fabriek geweest. Zij maken ook glazen potten, maar ze maken tevens zeer fantastisch ruimtevaartspul. Rockwell, Lockheed, Douglas, Northrop, Gruman Aircraft, en TRW Hughes Aircraft waren er enorm bij betrokken. Ik was gewoonlijk aan het werk in een faciliteit van Hughes in Los Angeles, degene hier in Fullerton. Ik werkte in die dagen bij beide faciliteiten aan een hoop diep-geheime projecten.

Steven Greer: Waar waren zij mee bezig?

Dr. B.: Antizwaartekracht. In feite ging ik gewoonlijk naar Hughes in Malibu. Zij hadden daar een grote denktank. Grote antizwaartekrachtprojecten; ik was gewend daar met hen over te praten en deed ze ideeën aan de hand, omdat ze al mijn apparatuur kochten.

(Zie ook de getuigenissen van Mark McCandlish, Colonel Williams en Don Johnson, die allemaal een ontwerptekening zagen van een antizwaartekrachtproject. SG)

Maar het Amerikaanse publiek zal daar nooit, maar dan ook nooit iets van vernemen. Ik heb een aantal kameraden die bij Aerospace werken. We komen zo nu en dan eens bij elkaar. En een vriend van mij heeft in een schijf gevlogen. Je hebt die schijf misschien wel eens gezien bij Area-51.

Area-51

Deze vliegende schotel had binnenin een kleine plutoniumreactor, welke elektriciteit opwekte dat gebruikt werd om die antizwaartekrachtplaten te laten werken. We hadden ook al het volgende niveau van aandrijving, het werd een ‘virtueel veld’ genoemd, wat hydrodynamische golven werden genoemd. We namen dat idee mee naar het laboratorium en creëerde hydrodynamische golven door gebruik te maken van 12 verschillende lasers in een plasmasysteem. En zo creëerden we het driehoekige toestel dat jij fotografeerde. Deze werden gebouwd in de buurt van Bentwaters, Engeland en daar werd er mee gevlogen, in Engeland.

Met deze achtergrondkennis verliet ik NASA: Ik begon te praten over ruimteschepen. Ik had een paar vrienden waarmee ik werkte in Seal Beach waar we de tweede trap aan het bouwen waren voor de Saturnus 11 raket.

En toen begon ik mij pas te realiseren, wat we daar nu eigenlijk aan het doen waren. Het was ongelofelijk stom, om ‘gewone’ raketaandrijving te gebruiken. En Werner Von Braun was daar toen ook, samen met z’n stormtroepen.

Werner Von Braun

Ze waren gewoon om altijd zwarte pakken te dragen, skibroeken en gouden helmen. Ik bedoel te zeggen dat die gasten waren opgedirkt als Nazi’s, echt waar. We raakten met een aantal behoorlijk hoge NASA mensen verstrikt in een reeks zware discussies over hoe idioot de Saturnus raket was en dat we moesten beginnen met gebruik te maken van electrogravitic (antizwaartekracht) aandrijving. En ik kwam daardoor behoorlijk in de problemen. Ik kreeg in principe een waarschuwing om daarover niet meer te spreken. Er is aangaande dit echter meer, maar dat zal ik je besparen.

Steven Greer: Kende jij Werner Von Braun?

Dr. B.: Ja, persoonlijk.

Steven Greer: Wat wist hij van het UFO-onderwerp?

Dr. B.: Hij sprak daar erg weinig over. Ik kende sommige leden van zijn familie. Hij was een echte familieman, maar hij was ongelofelijk gesloten. Ik bedoel dat deze man z’n hele leven maagzweren moet hebben gehad. Wat hij van mij wilde was de kwaliteitscontrole bij Rockwell, omdat er daar toen teveel brandjes waren, dit had later de explosie tot gevolg die we op de Cape hadden en die tot de dood leidde van de drie astronauten. Wij hadden wat je kunt noemen een te hoge kostenpostvergoeding. Wij hadden zoveel geld, waren zo winstgevend (voor Rockwell), dat zij extra geld hadden en dat zij uitgaven aan van alles en nog wat. Zij moesten het geld gewoonweg uitgeven. Zo is het gegaan. Veel te hoge kostenpostvergoedingen. Bovendien namen zij al die Mexicanen aan. Wij zijn ingenieurs en we moesten ons werk door Mexicanen laten ondertekenen. En daardoor gaven veel van die ingenieurs al gauw geen ene moer meer om hun werk. Je gaf ze het door jouw gedane werk en liet er hun handtekening onder zetten. En dus zat je met een inferieur toestel dat naar de Cape ging en moest er wel iemand aan dood gaan.

Ik praatte niet alleen met anderen over deze antizwaartekrachtaandrijving, ik sprak er ook met von Braun over. Ik bedoel, ik neem geen blad voor de mond, jij kent mij, ik neem absoluut geen blad voor de mond. En dat was toen niet minder dan nu.

Toen, tijdens de eerste nacht dat we de Saturnus raket uit de hanger haalden, kreeg ik een duw. Ik zat daar een beetje ingedut achter de computerconsole en het was 04:00 in de ochtend. Eén van mijn ingenieurs kwam bij me en schudde mij wakker en zei: “Mr. B, kom mee naar buiten, want er gebeurt daar iets ongelofelijks.” Ik zeg, wat, wel, wat dan? Ze hadden net de vogel (Saturnus raket) naar buiten gebracht en maakten foto’s. En toen kwam er plotseling een grote schijf naar beneden in Seal Beach, Californië.

Ik heb geen foto van het er boven zwevende schip, maar die schijf kwam naar beneden en 400 medewerkers zagen het om 04:00 in de ochtend. Het was in het begin van de lente, ongeveer in april 1966.

Steven Greer: Hoe is dit alles geheim gehouden?

Dr. B.: Ik weet dat sommige mensen waarmee ik werkte ineens verdwenen, naar bepaalde programma’s en we hoorden nooit meer iets van ze. Zij verdwenen zomaar. Daar is bewijs van in al mijn werk. Weet je, mensen gaan naar andere projecten en verdwijnen dan zomaar. Maar om mijzelf te beschermen ging ik niet verder aan een project omdat ik kon zien dat er iets vreemds naderde. Dus, weet je, veel mensen die er langer bij betrokken waren die verdwenen zomaar. Bij Bell Telefonie in Murray Hill, werd er gesproken over bepaalde materialen en later kwam ik er achter dat die afkomstig waren van de Roswell-crash, niet alleen fiber optiek maar ook andere optische materialen.

(Zie de getuigenis van Kolonel Philip Corso, Don Phillips en anderen. SG)

Iemand anders die ik kon, heeft met het schip te maken gehad, het schip genaamd de ARV dat was verkregen via reverse engineering, wat betekent van iets onbekends uitvinden hoe het werkt.

(ARV of Alien Reproduction Vehicle. Zie de gehele getuigenis van Mark McCandlish, SG)

Dat is zoals het genoemd werd daar in Area-51. Hij en zijn maten waren op een oefening voor de CIA en ontdekten in dat gebied van Arizona een buitenaards toestel. Het werd later geconfisqueerd, maar zij trachtten het in eerste instantie zo lang mogelijk te verbergen, ze ondernamen zelfs pogingen om het aan een museum te verkopen, maar het werd dus in beslag genomen. Dit soort kleine dingen komen steeds weer boven. En één van mijn vrienden, ik kan nu niet op zijn naam komen, hij woonde in Las Vegas en werkte bij de CIA. Ik was er verantwoordelijk voor dat ze hem daar in dienst namen. Zij brachten hem naar Area-51. Hij was daar een medisch specialist en zij lieten hem deze reusachtige, ondergrondse faciliteit zien en demonstreerden aan hem een echt zwevend toestel, één van de buitenaardse vliegende driehoeken. Dit was een vriend van mij die een informant voor hen was geworden, door mij en hij maakte hen doodsbang toen hij er daar voor het eerst in betrokken raakte. Maar hij had al eerder gewerkt voor de FBI, en wij waren toen al vrienden. Dus deze mensen komen op de één of andere manier zomaar in mijn leven. Sommige van mijn maten werkten bij de FBI en Geheime Diensten en zij namen hen gewoon in dienst. Zij werken er niet eerstelijns, maar het is werk wat informanten doen. Ik weet niet hoe ik ze moet beschrijven: Staatsveiligheiddienst, of zoiets. En bijgevolg raakten zij geïndoctrineerd, en daardoor werden zij anders.

(Zie de getuigenis van Clifford Stone over "The School" en hoe zij die er geweest waren er weer uitkwamen, met onplezierig veranderde persoonlijkheden. SG)

Op een bepaald moment zal ik je wat namen geven, maar op dit moment denk dat het beter is van niet, omdat deze mensen bijzonder kwaad zouden worden. Maar het zijn mensen op hoge posten. Enkele van hen zeg ik alvast, zitten zeer hoog in de ‘amusementsindustrie’. Ja, dik in de top. Ik deed mijn uiterste best om niet zo op te vallen toen ik bij de luchtmacht was, omdat dat de enige manier was om in leven te blijven en het werkte.

Steven Greer: Dat is wat ik ook heb gedaan.

Dr. B.: O ja, heb jij dat ook gedaan. Ik viel eerst juist erg veel op. Miljoenen mensen kenden mijn naam in tachtiger jaren. Toen ik in Aspen was, verbleef ik daarboven in het FBI huis. De foto die je zag van die UFO-schepen was genomen vanuit het huis van de directeur van dat FBI huis en die zelf in Los Angeles woont. En ik schoot die foto precies vanuit zijn raam, van zijn huis daar in Aspen. Weet je, hij wist ervan, ik bedoel, het is daar. Ik ben in die kringen nu minder aanwezig. Maar ik heb momenteel een aantal zeer machtige politieke vrienden die het echt waarderen wat ik doe.

Aspen, USA

Afijn, dit is een langzaam proces, maar wij brengen het naar buiten. Ik houd me buiten bepaalde dingen, zoals de Kathy O'Brien zaak waar we over hebben gesproken. Ondanks dat ik er behoorlijk veel van afweet, zoals van project Monarch (het clandestien importeren van drugs door een duister regeringsprogramma). De reden dat ik daarmee in aanraking kwam, was omdat ik gedurende mijn ambt bij de regering, getuige was van een aantal cocaïne droppings, maar in die tijd wist ik niet wat het werkelijk was. Wat later kwam ik erachter wat het precies was en waarom het daar in Arkansas terecht kwam. Ik kwam er zeer dichtbij omdat het zwarte geld (duister kapitaal voor zeer geheime projecten) van dat opgebrachte drugsgeld kwam.

Steven Greer: Van wat?

Dr. B.: Van de cocaïne. Het werkt zo: wat de DEA doet als jij een Maffioso bent en je werkt samen met de CIA dan is het goed. Maar als je niet samenwerkt eindig je net zoals Manuel Noriega (vermoord), en dat is wat er met ze gebeurt.

Manuel Noriega

Maar de gangsters vallen logischerwijs zo weinig mogelijk op en als de DEA ze dan toch te pakken neemt, dan krijgen ze geen nationaal onthaal en een leuk verblijf in Florida.

(Deze getuigenis mag dan bizar klinken, ik heb andere, heel goed geplaatste mensen geïnterviewd die deze zwarte projecten ook gekoppeld hebben aan de drugshandel. Eén, een senior SAIC (Science Applications International Corporation) uitvoerend directeur, vertelde mij rechtstreeks hiervan en hoe er een leger van 8000 man was dat niets anders deed dan importeren van drug’s onder de dekmantel van geheime projecten en operaties op een need to know basis. Hij verklaarde dat van de 8000 man die hierbij betrokken waren (vanaf 1997 toen wij er hierover spraken) er 2000 van hen gedood waren voor soms kleine veiligheidsovertredingen. Hij verzekerde mij dat dit een zeer geheime financieringsbron was en dat het ons land vernietigde, maar niemand durft een dergelijke dodelijke en machtige groep aan te pakken en ze te stoppen. SG)

(Zoek bij Google Video de documentaire ‘THE TRUTH & LIES OF 911’ op en bekijk die. Erin komt een oud CIA-man aan het woord die exact uit de doeken doet hoe de CIA miljarden dollars per jaar verdient aan de drugs die men importeert. Het klinkt wellicht te gek voor woorden, maar na de documentaire denk je daar beslist heel anders over. Het machtige Amerika wordt geleid door een stelletje schurken waarvoor de doodstraf nog te mild is! Paul Harmans)

Tijdens mijn aanwezigheid in die dubieuze projecten was dit in die dagen om mij heen aan de gang, het gebeurde gewoon. Dit gaat terug naar de zestiger jaren. Het is niet alleen nu. En later, toen ik terug begon te kijken, er met mijn vrienden over sprak en mij daar in die Boheemse Club naar boven werkte, bijvoorbeeld... en terwijl ik mijn boek daar had en ik met de directeur praatte over wat er allemaal gaande was, allemachtig, toen werd het pas echt duidelijk. Weet je? Een zeer spannende tijd. Zeer spannend.

Steven Greer: Welke industrieën in het bijzonder?

Dr. B.: Aan welke ik denk? De olie-industrie.

Je ziet, je hebt bij elke kandidaat totaal geen inzicht in de olieprijzen. Zij laten het maar doorgaan. En zij zullen het blijven opdrijven totdat het op de $4,00 per gallon komt, zoals het in Europa is. Ik werk met iemand die Jim heet en die met Howard Hughes heeft gewerkt. Howard Hughes wist daar zelfs van. Howard Hughes had Jim, een wetenschapper waar ik gewoonlijk mee samenwerkte en die absoluut met antizwaartekracht materiaal bezig was. Hij was zeer sterk bij deze materie betrokken. En zij boekten er een behoorlijke vooruitgang in.

Steven Greer: Heeft Lockheed enige betrokkenheid in antizwaartekracht gehad?

Dr. B.: Oh ja, zeker. Dat gaat terug tot Project Magnet, en Bell Aerospace deed dat project, Magnet. Ik praatte met mensen die daaraan bij de Grote Meren hadden gewerkt. Project Magnet was het eerste gezamenlijke Amerikaanse en Canadese antizwaartekrachtproject. En zij hadden een echte vliegende schijf. En er zijn foto’s van in omloop.

Steven Greer: Welk jaar was dat?

Dr. B.: 1951.

(Zie het Wilbur Smith document van Canada en de aanverwante getuigenis van Kolonel Philip Corso en zijn zoon en anderen zoals Clifford Stone. SG)

Een paar jaar geleden kwam er knaap bij mij vanuit Moffet Field, NASA Ames, en hij nam me mee om wat te eten. Hij liet mij zijn regeringsidentiteitskaart zien. Hij zei: “We hebben een kleine $50,000 die we u willen geven.” Ik zei: “Nou dat is behoorlijk interessant, ik heb al een lange tijd niets meer voor NASA gedaan.” Hij zei: “Het enige wat wij willen dat u doet, is om met een idee te komen dat de windweerstand van commerciële vliegtuigen naar beneden haalt, om brandstof van een jet te besparen.”

Boeing 737

Ik zei: “Oké, dat doe ik. Dit staat ook in mijn boek. Ik heb er foto’s van. Dus ik liet hem een ontwerp zien, ik nam hiervoor de 737 en zei: “Laten we van de motor een flame jet generator maken, omdat dat een grote bron van statische energie is. Er worden miljoenen deeltjes aan elektrische lading verspild in dat ding. Die gaan we dus gebruiken. Dus monteer dat ding en plaats een positieve lading over de voorkant van het vliegtuig, de vleugels. En plaats een negatieve spanning op de achterste vliegtuigdelen. Gebruik Mylar als isolatie en platina-rodium platen en creëer er een hoge positieve spanning op. Hoe sneller dat ding gaat hoe meer energie eruit komt. Het stoot een positieve lading deeltjes naar voren en dat haalt de windweerstand van dat vliegtuig naar beneden tot bijna nul. Het begint te werken bij zo’n 200 tot 250 knopen, dus vlak nadat het toestel is opgestegen. Wanneer het op hoogte is, is het ontzagwekkend.” Ik zond hem wat tekeningen. En die knaap belde me binnen een week terug en zei: “Mr. B, dit is veel ingewikkelder dan wat we van u wilden.” Hij zei: “Dit kunnen we niet doen.” Ik vroeg hem waarom het niet zou werken. Hij antwoordde: “Jawel, het werkt, maar we wilden iets dat niet zo hoogtechnisch was als dit.” Dus ik realiseerde mij dat deze conversatie zeer vreemd was. (Ik laat je voordat je gaat z’n kaartje zien).

Ik sprak er met mijn vrienden bij Aviation Weekly over, zoals Mark McCandlish en toen kwam ik erachter wat ik had gedaan, ik had een ontwerp gemaakt dat overeen kwam met de voorkant van de B-2 bommenwerper die supersonisch vloog.

B-2

Ik had hun het ontwerp gegeven wat ze al hadden en dat maakte ze zeer ongerust, omdat ik hun een geheim ontwerp had gegeven, dat ik weer had gekregen van een kameraad die bij Lockheed Skunk Works had gewerkt. Die uiteindelijk verdween. Hij begon teveel te vertellen en dus verdween hij. Hij is er helemaal niet meer en verdween van de één op de andere dag. Niemand weet waar hij naartoe is gegaan. Zijn woning was ineens afgesloten. Van de een op de andere dag was hij weg, ja hij was een zeer goed contactpersoon. Hij vertelde mij alles over de Aurora.

Aurora

De website van Dr. Fred Bell is: http://www.pyradyne.com/fred.htm

Klik op de banner voor meer informatie over het Disclosure Project